Γιατί δεν ανοιγόμαστε σε νέες ιδέες; Γιατί κρατάμε κρυφά τα δημιουργικά μας ταλέντα; Γιατί φοβόμαστε την αλλαγή; Λόγω των αόρατων φραγμών που έχουμε θέσει, δηλαδή φανταστικά όρια που καθορίζουν τον τρόπο που ζούμε. Καθώς μεγαλώνουμε, υιοθετούμε αρνητικές πεποιθήσεις και φοβίες που μας εμποδίζουν τη χαρά στα δώρα της ζωής.
Πώς μπορούμε να φτάσουμε στο υψηλότερο επίπεδο άφοβα και με αυτοπεποίθηση; Μπορούμε να αναλάβουμε τον ρόλο του παρατηρητή προκειμένου να αναγνωρίσουμε τα άθραυστα εμπόδια που μας περιορίζουν και μας κλείνουν αφηνοντάς μας μόνους, ανήμπορους, χωρίς να βλέπουμε ορίζοντες και χωρίς το αίσθημα της ελευθερίας που μας δίνει η αίσθηση του αέρα στα σωθικά μας; Τολμάμε; Μπορούμε να βάλουμε τη θέληση μας πρώτη για να αξιοποιήσουμε πλήρως τις δυνατότητές μας, αντιμετωπίζοντας πρώτα τις αντιστάσεις μας; τις φοβίες και τις αναστολές μας;
Μήπως πρέπει να παραδεχτούμε την αδυναμία μας να φέρουμε τις αλλαγές ως σημεία του παρελθοντικού μας εαυτού και τώρα παρόλες τις αναμνήσεις μας αυτές δικαιώσουμε τον εαυτό μας μέσα από τη δράση, αρπάζοντας κυριολεκτικά τη ζωή και τις ευκαιρίες της από τα μαλλιά;
Για να ξεφύγουμε από τους φόβους μας και να αναδείξουμε τον πραγματικό τολμηρό και ατρόμητο εαυτό μας, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι σκέψεις φόβου που κάνουμε είναι μια απάτη, μια ψευδαίσθηση, μια καραμέλα του νου του παρελθοντικού μου εαυτού.
Αυτή η καραμέλα του νου που δρά εθιστικά στους νευρώνες μας. Και πραγματικά χρειάζεται να αντισταθούμε επάνω σε αυτό με αποφασιστικότητα και εμπιστοσύνη να διαλύσουμε κάθε αρνητική προβολή. Όπως οι ζωγράφοι που με το πινέλο τους μετουσιώνουν το λευκό καμβά σε έργο τέχνης, έτσι κι εμείς πρέπει να εργαστούμε προσπαθώντας να απελευθερώσουμε τη δημιουργικότητά μας με αμέση προσπάθεια και αφοσίωση. Έτσι μόνο μπορούμε να ανακαλύψουμε τον θησαυρό που έχουμε μέσα μας και τις ατελείωτες δυνατότητές μας.
Το μόνο μυστικό είναι να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει καλύτερη ώρα από το τώρα, από την παρούσα στιγμή! Τολμάς να αλλάξεις;